เสร็จแล้วๆ กระเป๋าสตางค์ผ้าใบแรกของฉัน
ได้เลือกสีฟ้าอย่างที่คิดไว้แต่แรกด้วยแหละ
เพียงแต่ รูปแบบมันเปลี่ยนไปเมื่อได้ลงมือทำ..
แต่ก็ยังยึดแนวเดิมอยู่นะ คือ ดอกไม้และแมลง
อยากจะเอารูปซูมมาให้ดูนะ แต่ภาพมันสีเสื่อมๆ
สายแล้ว ไม่มีเวลาแก้ไขแล้วง่ะ ยกยอดไปเลยล่ะกัน
...
...
......เมื่อวานฉันรู้สึกมีความทุกข์จัง
กับอะไรหลายอย่าง ไม่มีเวลาไปไหนมาไหน
เสื้อผ้าเก่าจนไม่มีจะใส่(หมายถึงกางเกง)
ฉันคิดมากกับเรื่องพวกนี้ ที่มันดูไร้สาระ แต่ก็ก่อความเครียดให้
ร้องไห้ตั้งแต่เช้า ไปนอนพร้อมกับน้ำตา ตื่นมาก็อยู่กับความเศร้า
นั่งร้องไห้ตั้งแต่เงียบๆจนโฮเหมือนเด็กเล็กๆ
ทั้งหมด คือ ..สงสารตัวเอง
ทำตัวน่าสมเพช
แล้วแม่ก็เดินเข้ามา ถามว่าร้องทำไม
ตอนแรกฉันไม่อยากพูด แต่แม่บอก..
"ครอบครัวจะเป็นครอบครัวได้ยังไง ถ้ามันมีกำแพง"
มันอาจจะไร้สาระนะ แต่ถ้ามันมีทางแก้ไขได้ .. ก็แก้ไข
จริง ที่เรามีความเครียด แต่เราไว้ใจในอะไร?
เงินเหรอ? สถานการณ์แวดล้อม ?
เราไว้ใจในพระเจ้าผู้ทรงพระชนม์อยู่ไม่ใช่เหรอ
พระองค์ไม่ใช่พระเจ้าที่ตายแล้ว แต่ยังอยู่ ทรงเป็นอยู่
แล้วมาร้องไห้สงสารตัวเองอยู่ทำไม ..
ชื่นชมยินดีในพระเจ้าสิ เพราะเมื่อเช้าหลังจากที่ฉันเดินขึ้นไปบนห้อง
ฉันก็เจอกางเกงขาสั้นตัวนึง ตัวที่ไม่ได้ใส่นานแล้ว เพราะเชือกผูกขาด
ต้องเย็บซ่อม .. และเมื่อฉันเอามาซ่อม ฉันก็กลับมีกางเกงใส่อีกตัว
แล้วทำไมฉันถึงมองข้ามพระพรข้อนี้ไป .. สิ่งเล็กๆที่ทำให้ยิ้มได้
พระคุณที่มีให้ฉันในทุกวัน..
ขอบคุณพระเจ้าที่ส่งแม่มาเตือนสติ(ครั้งที่เท่าไหร่ไม่เคยนับ)
ขอบคุณพระเจ้าค่ะ ที่สอนด้วยข้อพระคัมภีร์ที่ว่า..
"ใจร่าเริงเป็นยาอย่างดี แต่ใจที่หมดมานะทำให้กระดูกแห้ง"
