ขออภัยที่หายไปหลายวัน
แม้ความตั้งใจแต่ทำได้แค่ตั้งไว้ว่าจะอัพบล็อกทุกวันตั้งแต่ต้นเดือน
พอเหนื่อยงาน นั่น โน่น นี่ ก็เลยขี้เกียจ
...
อยากบอกว่า ช่วงนี้ฝนเริ่มตกเกือบทุกวันแล้วนะคะ
ดีใจค่ะ คือคนอื่นรู้สึกอย่างไร ฉันไม่รู้จริงๆ
แต่ฉันดีใจมาก เพราะร่วม2เดือนที่ฝนไม่หยดลงมาสักแหมะ
ตอนนี้กลับกลายเป็นกระหน่ำลงมาแบบหนัก ๆ
ต้นหญ้าในสนามแถวที่ตากผ้ากำลังตายก็กลับมาฟื้นคืนชีพ
เริ่มจะรก ... ต้องหาคนมาตัด
ไม่ก็จ้างตัวเองนี่ล่ะ
ส่วนผักบุ้งที่เคยเล่าไปหลายวันก่อนโน้น
ตอนนี้ก็เริ่มแตกยอดแล้วจ้า
รอวันไหนทำมาม่าต้มกินจะไปตัดยอดมาใส่ซะให้อร่อยเชียว
อ่อ แม่เริ่มปลูกต้นวอเตอร์เครสด้วยนะ
ก็เค้านั่งเด็ดใบไว้กินกับน้ำพริก แล้วเห็นรากน้อยๆเลยมีความคิดจะปลูก
ใช้ให้ฉันมาหาข้อมูลใน google
แล้วไงล่ะ.. ปลูกกันง่ายราวเพาะถั่วงอก
ตอนนี้ก็เลยหากระถางมาปักชำกันยกใหญ่
เริ่มแตกยอดน้อยๆแล้วล่ะ วันไหนว่างจะถ่ายรูปมาอวด
และก่อนที่จะมีแต่ข้อความเล่าเรื่องผักสวนครัว
แต่ไม่มีรูปนั้น.. เรากลับไปสู่หาดไม้ขาวกันดีกว่าเนาะ
...
ฉันจะไม่เล่าประวัติที่มาที่ไปอะไรหรอกนะคะ
เพราะนี่เป็นเรื่องเล่าของฉัน เรื่องจากภาพ
ข้อมูลทั้งหลายทั้งเพ คาดว่า หาได้จากเว็บไซต์ท่องเที่ยว
ฉันได้มีโอกาสแวะลงชื่นชมหาดไม้ขาวครั้งแรกเมื่อเมษาฯปีกลาย
วันนั้นใกล้ค่ำแล้ว ภาพที่ได้มาจึงเป็นช่วงอาทิตย์ลาฟ้าพอดี
ภาพคนก็เป็นแนว silhouette
จริงๆ ก็คิดว่า ทะเลล่ะน่ะ จะทะเลที่ไหน ก็มีเสน่ห์ของทะเลอ่ะแหละ
ด้วยความที่ใช้เวลาน้อยนิด ไม่ได้สังเกตุอะไรมากมาย
รู้แค่ว่า ก็ทะเลริมทาง จอดแล้วเดินเข้าไปนิดเดียว ก็ถึงหาด
ส่วนครั้งล่าสุด ก็เมษาฯ ปีนี้
คราวนี้ยังไม่ค่ำ ไม่แน่ใจว่าแค่บ่ายสามกว่าเองมั๊ง
หรือเย็นกว่านั้นนิดหน่อย แต่ก็คือยังวันอยู่
ลงไปคนเดียว ไม่สิ มี Danbo กับ Totoro ไปด้วย
อากาศมันร้อน ถ่ายภาพเร็ว ๆ ถ่ายคลิปเสียงคลื่นลง ig
แล้วก็รีบกลับเลย
นับว่า เป็นชะโงกทัวร์ทะเลอีกที่ของฉัน
...
ก่อนจบเอางานกระดาษมาโชว์นิดนึง
งานเด็กอนุบาล เพราะจะไปสอนเด็กอนุบาลทำ
นี่ก็ทำให้เกือบหมดแล้วนะ เหลือแค่ให้เค้าไปแปะผลไม้
เพื่อเข้ากับบทเรียน บาปแรกของมนุษย์ การไม่เชื่อฟัง
ในบทเรียนต้องมีงู ก็ถักงูจากหนังยางไปตัวนึง
