ได้ผลงานชิ้นเล็กๆหลายชิ้น
ไม่นับรวมโดนัท ทำเสร็จหลายวันแล้ว เพิ่งเอามาถ่ายรูป
เย็บๆ ไม่ได้คิดจะเอาไปค้าขายอะไร
แต่ส่วนที่ทำแล้วคิดอยากค้ากำไรมันก็มี
พอคิดมาก วางแผนเยอะ เกิดเครียดขึ้นมาอีก
ไม่ใช่หาตังค์ไม่ดี แต่มันเริ่มต้นผิด ... ทำจากที่ชอบ
ลงมือทำสิ่งที่รัก รักสิ่งที่ทำก่อน ..
"อย่าเริ่มที่......เงิน!!"
อ่ะ.. ไม่ได้เครียด แค่เปรยให้ฟัง
(ฉันมันก็แบบนี้ บทจะคิดดังก็ดังลั่น
บทจะเงียบ มันก็เงียบจริงๆ...(เหรอ?))
มาดูเป็นภาพแบบชัดๆใหญ่ๆหน่อยกันดีกว่าเนอะ
เอาไปลงบล็อกรวมผลงานแล้ว มีแต่ผ้าสักหลาดอ่ะ 555
ก็ยังไม่ได้ทำอย่างอื่น อยากเย็บตุ๊กตา แต่ใยโพลีจะหมดซะก่อน
ว่าจะไปดูสำลีที่ร้านขายยา พอไหมไม่รู้นะ
แต่เพราะงี้เลยยังยักแย่ยักยัน ไม่ลงมือ หันไปทำอะไรที่เสร็จแน่ไม่ชักช้าก่อน
พล่ามซะยาว พ่อไม่อยู่ วันแรก กลับวันศุกร์แน่ะ
เรื่องแน่ๆที่ต้องนอนข้างล่าง แต่ไม่เป็นไร
น้องไม่งอแง หลับกันทั้งบ้าน สงบเงียบดี..
วันจันทร์ก่อนสี่โมงขี่มอไซด์ไปส่งพ่อ
เรียกให้ถูกคือซ้อนท้ายพ่อ
พ่อแวะ7-11ก่อน ไปซื้อยาอม
พอกลับมาก็ยกเงินทอนให้ฉันกับแสตมป์
ฉันเก็บแสตมป์ไว้นะ แต่หยอดเงินทอนกลับไปในกระเป๋าสะพายพ่อ(ถือไว้ให้ไง)
เผื่อไว้อ่ะ 10กว่าบาทก็ตังค์ ไม่รู้สิ ไม่ใช่ไม่อยากได้ แต่เป็นห่วงพ่อ
คงเพราะพ่อเดินทางบ่อย เวลาพ่อไปไหนมาไหนจะห่วงมาก
(อย่างกะตังค์10บาทช่วยอะไรได้ -..-)
แต่นั่นแหละ มัวแต่งมเก็บตังค์ พ่อสตาร์ทรถเสร็จฉันยังนั่งไม่ดีก็จะไปแล้ว
เกือบกลายเป็นช้างตกรถ 555 ต้องโวยซะลั่น -..-
ออกมาได้นิดนึงก็ขอแวะอีก ซื้อจานสี่เหลี่ยม
ใบไม่ใหญ่ เลยแค่ 15 บาท
วันก่อนซื้อใบใหญ่กลับมา สีเดียวกัน เห็นแล้วรู้สึก.. ญี่ปุ๊นญี่ปุ่นดี
แต่ที่ไปซื้อคราวนี้เอามาใช้ใส่ของถ่ายรูปข้างบนนั้นไง...
เหตุผลหลักที่ซื้อมาเลยแหละ
ไปส่งพ่อเสร็จก็กลับมาแวะร้านรองเท้า
สอยแตะมาคู่นึง เผื่อไว้ใส่ไปนอกบ้าน
คือ ตั้งแต่ได้แตะบาร์บี้มาครั้งกระโน้น(กระไหนไม่รู้)
ก็ใส่แต่แตะสีชมพูไปทุกแห่งหน .. ดูๆไป กับบางชุดมันไม่เข้า
แต่ไม่มีเวลา กับ งก
รอบนี้ใช่เพราะไม่งก แต่คิดว่า ไม่ใช่เด็กแล้ว ให้มันเหมาะสมบ้างก็ดี
แล้วเรื่องของเรื่องไม่ใช่เพราะรองเท้าแตะคู่ใหม่.......
แต่.. พอกลับมาถึงบ้าน เพิ่งสังเกตว่า
รองเท้าคัทชูสีขาวโบว์ดำที่สอยไปหลายเดือนก่อน
แต่ใส่ไม่ถึง10ครั้ง ที่ตั้งไว้หน้าบ้าน ..หายไป !!!
หึหึ..ไม่คิดว่ามันจะหาย มองว่ามันไม่ได้ราคาแพงอะไร
ยังดูใหม่อยู่ล่ะมั๊ง จริงๆรองเท้าแตะดีๆของฉันก็เคยหาย
พูดยากว่า ใครจะขโมยไป มันเป็นได้ทั้งคนในและคนนอก
แต่คนนอกจะมีเปอร์เซ็นต์สูง เพราะเดินนิดเดียวก็ถึงถนนแล้ว
ไม่เก็บให้ดีเอง ก็...... เลยหาย ไง T^T
เสียดายอ่า ใส่ไม่สบายเท่าไหร่ แต่มันก็น่ารักนะ
ไม่เคยมีรองเท้าน่ารักๆแบบนั้นด้วย -..-
(แล้วทำไมไม่รักษาให้ดีล่ะ?)
อ่อ..แต่นั่นแหละนะ
ค่ำวันอาทิตย์ ลูกค้าที่เป็นนักเรียนมาถามว่า เห็นรถเค้ามั๊ย
รถเค้าหายไป พอพ่อมาถามรายละเอียด
ได้ความว่า.. ตัวไม่อยู่3วัน ให้เพื่อนยืมรถ
เพื่อนก็บอกว่า เอามาจอดไว้ริมถนนเช้าวันอาทิตย์
พ่อว่า ยัยเพื่อนคนที่ว่าชี้โบ๊ชี้เบ๊ซะดี ตกลงจอดตรงไหนกันแน่เนี่ย
ดูๆแล้ว มันน่าจะเป็น เพื่อนเราเผาเรือนซะเองล่ะมั๊ง
เพราะ.. เอารถมาจอดคืน แล้วกุญแจล่ะ?
รถมันต้องมาพร้อมกุญแจ ถ้าเอารถมาจอด แล้วเอากุญแจกลับไป
จะเอารถมาจอดทำแมวอะไร??? น่าสงสัยไหม
เพราะเจ้าของกลับมาก็ใช้รถไม่ได้ กุญแจอยู่ที่คนเอามาจอดใช่ป่ะ
ถ้ามาฝากไว้ที่เราก็ว่าไปอย่าง .. นี่ไม่มีอ่ะ
นี่ถ้าขืนบอกว่า จอดไว้ตรงโรงรถ กะว่าโยนความผิด(ความรับผิดชอบ)ให้เรา
คงจะยุ่งกว่านี้ แต่นั่นแหละนะ .. เด็ก ความคิดชั่วๆอาจจะยังไม่ซับซ้อนมาก
ถ้าขืนระบุที่ แล้วดันมีคนบอกว่า ไม่เห็น งานก็จะเข้าตัว
แต่บอกว่าจอดริมถนน มันก็ กลางๆ .. แต่ก็ประมาณว่าอยู่ในเขตแมนชั่น
เพราะพ่อของเด็กเจ้าของรถยังโทรมาถามพ่อ
เลยต้องอธิบายไปตามที่เด็กบอก ... ผลคือ พ่อเด็กตกใจ
ลูกเค้าไม่บอกว่า "ให้เพื่อนยืม"
อืม... อีกเหตุผลที่ ชักไม่แน่ใจว่า เพื่อนเราเผาเรือนคนเดียว
หรือสูเจ้าร่วมด้วยช่วยหลอกลวงพ่อแม่ ...
คือ เป็นเพื่อนสนิทกันภาษาอะไร รู้แต่ชื่อเล่น ชื่อจริง แต่ไม่รู้นามสกุล
โรงเรียนไม่ได้ปักชื่อไว้ที่หน้าอกเสื้อเเหรอจ๊ะ? ขำมากอ่ะข้อนี้
เหมือนช่วยปกปิดเพื่อนยังไงก็ไม่รู้ -*-
ตอนนี้ก็เป็นหน้าที่ผู้ปกครองเด็กไปไล่เบี้ยลูกของท่านเอง
คือ..นะ ฉันรู้อยู่หนึ่งอย่าง เด็กสมัยนี้ ส่วนใหญ่ชอบคิดว่า พ่อแม่ตามไม่ทัน
ซึ่งมันก็จริงกับบางคน แต่บางคนไม่ใช่อย่างนั้น
ถ้าพ่อแม่ไม่หน้ามืด ลูกพูดอะไรก็เชื่อ
มันจะกลายเป็น ไม่ใช่ว่าไว้ใจลูกหรือเชื่อใจลูก
แต่จะโดนลูกหลอก -*-
ปล. วันพุธแล้วค่ะ เนตยังไม่โอเคเหมือนเมื่อ6วันก่อน
