85.5
ไม่วิ่งวันเดียว สุขภาพเหมือนจะทรุดไปเลยนะ
คืนนี้ต้องชะแว๊บไปวิ่งต่อให้ได้
......
......
วันนี้เป็นวันแม่ ให้ของขวัญแม่ก่อนวันแม่นานแล้ว
แม่อยากได้มาลัยคริสตัล หาของแท้ไม่ได้ เอาเลียนแบบแม่ก็รับได้
แม่อยากได้สร้อยข้อมือ ได้ของแท้พอดี จัดให้ได้ อิอิ
ไม่ได้มีกิจกรรมออกไปนอกบ้านอะไรหรอก
แม่อยู่บ้าน ทำกับข้าวให้ทุกคนในครอบครัวกิน
เน้นพูดคุยสนทนา ตอนหัวค่ำก็มีประชุมอธิษฐานกันในบ้าน
ปกติเราจะทำทุกวันพฤหัส แต่วันนี้แม่ไม่ต้องไปบ้านคุณติ๋ว
ก็เลยประชุมกันในบ้าน
............
เวลาที่มีวันพิเศษ ๆ หรือวันอะไรก็ตาม
หลายครั้ง ทำให้ฉันคิดถึง วันที่พระเยซูจะเสด็จกลับมา
มันมีคำถามผุดขึ้นในใจฉันว่า .. ฉันพร้อมสำหรับวันนั้นแล้วหรือยัง
มันไม่ใช่การคิดมากแบบเพ้อเจ้อ แต่เป็นความรู้สึกที่ต้องการความเชื่อมั่นว่า
"พร้อมแล้ว" แล้วการจะไปถึงคำว่า พร้อม นั่นคืออะไร
แค่ตัวเราเท่านั้นเหรอ
ในวันนั้น อาจจะเป็นวินาทีต่อไปจากนี้ อีกหนึ่งชั่วโมง หรือแม้แต่ในเวลานี้ก็เป็นได้
แล้วคนที่เรารักทุก ๆคนล่ะ เค้ายังไม่ได้รู้จักพระเจ้าเลย
ก็คงจะรู้แค่ว่า เป็นศาสนาหนึ่ง คนเชื่อก็ไปโบสถ์
เค้ายังไม่เคยรับรู้เลยว่า พระเจ้าองค์นี้เป็นพระเจ้าเที่ยงแท้
พระเจ้าที่สร้างโลกใบนี้ ทรงสร้างมนุษย์ที่ในเวลานี้กลับไม่รู้จักผู้ที่สร้างเขา
และพระเจ้าก็ทรงรักมนุษย์บนโลกนี้มาก มากจนยอมที่จะลงมาเป็นมนุษย์
เพื่อตายไถ่บาป .. พอพูดถึงความบาป คนมักหันหน้าหนี เหมือนอยากจะหลบ
ทั้งที่ตัวเองก็เถียงไม่ได้ว่า ความบาปนี่ล่ะ ที่ทำให้หลายครั้งเราต้อง "แสวงหา"
แต่บ่อยครั้ง สิ่งที่คิดว่า ใครๆก็ทำกัน สังคมก็รับได้
จากบาปสีดำก็กลายเป็นสิ่งที่ทำกันได้ไม่เป็นไร
จะรู้ไหมว่า ท้ายที่สุด เมื่อผู้สร้างเรียกทุกสิ่งกลับคืน
เมื่อโลกถึงกาลอวสาน(เวลาที่ใครๆก็คิดว่า อีกนาน)
เมื่อพระเยซูเสด็จกลับมา เมื่อกองทัพแห่งสวรรค์มาเต็มม่านฟ้าอากาศ
แสงที่เจิดจ้าจนทุกเข่าบนโลกต้องคุกเข่าลง ..
แต่มันจะช้าไปนะ ถ้าถึงเวลานั้นแล้วคิดจะบอกว่าเชื่อ
เพราะความเชื่อ ไม่ใช่เชื่อเมื่อตามองเห็น แต่ใช้ใจสัมผัส เชื่อและยอมรับว่าเราบาป
และปราถนาจะหลุดจากบาป กลับใจใหม่ ต้อนรับพระเยซูเข้ามาในจิตใจ
แล้วพระองค์จะเข้ามาเปลี่ยนแปลงชีวิตของเราใหม่
............
ฉันต้องอธิษฐานอีกมาก
เพราะไม่ใช่เรื่องของจิตวิทยา ความงมงาย
แต่มันเป็นการยอมเปลี่ยนทั้งชีวิต เพราะรู้ว่าสิ่งที่รออยู่นั้นคืออะไร..
