รู้สึกแปลกๆ เมื่อทิ้งหายบล๊อกไปนาน
กลับมาอีกครั้งเหมือนคนแปลกหน้า
บางครั้งก็เพราะงาน บางครั้งก็เพราะความคิดตัวเอง
กลับมามีวินัยในการเล่าเรื่องอีกสักครั้งก็คงดีกว่า
...
จริงๆ ตั้งแต่ต้นปีฉัน "คิด" ว่าจะทำภาพอิลลัสวันละรูป
แต่เอาเข้าจริงๆ เรื่องอื่นก็ดึงรั้งเวลาไป
จากควรเป็น 31 ภาพ .. ได้แค่ 3 ภาพ
ซึ่งคงไม่เอามาอวดทั้งหมด
มาเริ่มต้นของเดือนใหม่เลยดีกว่า...เนาะ
ฉันตั้งชื่อภาพเป็นภาพทักทายประจำเดือนแห่งความรัก
Hello February !
เข้าไม่เข้าก็ต้องเข้าล่ะนะ .. หัวใจลอยเต็มขนาดนั้น
...
ส่วนโครงการกดดันตัวเองให้รับผิดชอบแบบนิดหน่อยในเดือนนี้
คือ.."ถ่ายรูปสีสันของความรัก" วันละรูปจนกว่าจะสิ้นเดือน
สีที่จะเน้น คงเป็นสิ่งของ หรืออะไรก็ตามที่สื่อถึงความรัก
และสีของความรัก(ในมุมมองของฉัน) คือ แดง ..ชมพู
ซึ่งนี่ถ้านับตามเวลาบล็อก ก็เป็นวันที่ 2
รูปแรก .. วันที่หนึ่ง
"สองเราหนึ่งหัวใจ"
(หนึ่งใช่ม๊ะ? ในวงนั้นอ่ะ หนึ่งนะ อย่าเถียงเชียววว)
วันที่2
"หนูน้อยผู้รักการร้องเพลง"
แค่เสื้อสีชมพูกับหัวใจดวงน้อยๆ
ก็ทำให้หาเหตุมาใส่ในอัลบั้มนี้ได้แล้ว
((สารภาพว่า อยากให้ภาพอาร์ตๆ แต่ยังได้แบบโนเนะเพ้อเจ้อมาแทน เหอะๆ))
...
โซนไดอารี่เล็กน้อยจากวันอาทิตย์
ภาคบ่ายได้ออกนอกบ้านนิดนึง ...
ก็นะ พอได้เสียตังค์แล้วมันสบายใจซะจั๊ง 555
และเล่าเฉพาะตรงนี้นะ..
ฉันใช้เวลาเป็นชั่วโมง เดินหาเสื้อผ้าให้ตัวเอง
แต่ไม่ได้เลย ที่รับราคาไหว คุณภาพและแบบก็ไม่ไหว
ที่คุณภาพดีราคาพอได้ ก็กลายเป็นไม่มีขนาด .. หึหึ
จากที่ฉันเลือกหยิบเลคกิ้งมาตัวนึง แต่ก็กลับเอาไปคืน
หลังจากเจอคุ๊กกี้กล่องสวยลดราคา
อันที่จริง ที่ติดรถพ่อไปห้างนี่
ก็ด้วยสาเหตุไปหานี่ล่ะ...
เล่มนี้หายากนะ ในเมืองนี่ไม่มีเลย
(ฉันหาจาก 2 ร้าน แล้วไม่เจอ .. )
แล้วก็ไปได้จากร้านซีเอ็ดในห้างดอกบัวโน่นนน
อยากได้ไว้ ก็เอามาไว้ก่อน ถึงยังไม่ได้ทำอะไรยังไงก็เถอะ
ได้แล้วรีบถ่ายส่งไปอวดป้าแจ๊วด้วย ^^
สิ่งที่ทำให้ปลื้มใจอีกอย่างในวันนี้
คือ น้ำพริกกะปิกระปุกโตจากยายอาบ
ก็อาทิตย์ที่แล้วเค้าทำทานกัน แล้วที่ฝากมาให้ฉันมันเดินทางไปลงบ้านอื่น
คุณนกก็เลยบอกว่า แล้วจะเอามาให้ใหม่..
ได้จริง ๆ ค่ะ ขอบคุณอย่างมาก อร่อยเด็ดไปเลย
ยิ่งได้กินกับน้ำพริกปลาทูพ่อ ..
แต่วันนี้ผักเหนาะน้อย เค้าไปเน้นแกงจืดซะมากกว่า
ส่วนวันนี้ (วันจันทร์) ก็ได้ออกไปข้างนอกอีก
คราวนี้ไปเป็นคนงาน ขนเก้าอี้ไปเก็บ 555
เลยออกไปแบบด่วนจี๋ หยิบได้แต่มือถือไป
ขากลับผ่านสี่แยกไฟแดงนี่
พ่อชี้ให้ดูต้นไม้ใหญ่ต้นนั้นเป็นต้นนุ่น ตรงนั้นเป็นอู่ซ่อมรถ
เห็นมานานมากแล้ว
มีการเปลี่ยนแปลง
อู่ย้ายไป .. อีกไม่นานคงเห็นสิ่งก่อสร้างอื่น
...
เห็นโฆษนาเรื่องนี้ในทีวีหลายวันแล้ว
นึกอยากดูจัง แต่ดูตามเวลาที่เค้าเอามาฉายไม่ทัน...
สนใจจริงๆ ก็ตรงเรื่อง "อาหาร"
แต่พอได้ดูจริง ๆ สิ่งที่ให้มากกว่าแค่ความน่าอร่อยของแต่ละเมนูที่ตัวเอกทำ
นั่นคือ แรงบันดาลใจจากสิ่งที่รักอาจเป็นส่วนสำคัญในการผลักดัน
ให้ไปถึงความสำเร็จ แต่สิ่งที่ขาดไม่ได้เลย
คือ กำลังใจ และ ความอดทน ...
เป็นอีกเรื่องที่สนุกและ ..น่าอร่อยไปเกือบตลอดเรื่อง
Bon appétit
