นึกแล้วก็น่าแปลกใจ
แรกเริ่มเรามาเล่นเนตเพราะอะไร
มีกิจกรรมอะไรบ้างที่เราเฝ้าทำ..
ตอบคำถามซ้ำๆในห้องแชท,ฟังเพลงใหม่ๆในเว็บ
เขียนไดอารี่ออนไลน์ , พูดคุยกับเพื่อนใหม่ผ่านเอ็มฯ
เริ่มเขียนเรื่องสั้นบ้าง นิยายบ้าง
วนเวียนอ่านนิยายในเว็บ .. เฝ้ารอคอมเมนท์จากคนอื่นๆต่อนิยายเรา
สร้างเว็บเพจของตกแต่งไดอารี่, รับเป็นทีมงานแอดมิน
คอยอัพเพลงใส่เว็บ เป็นแม้กระทั่งศิราณีตอบปัญหาหัวใจ
ผ่านไปหลายปี .. จากสังคมออนไลน์มากๆ
เปลี่ยนไป .. เว็บไดอารี่ปิดตัวลง
เว็บบล๊อกไดอารี่อีกที่ก็ใช้งานยากขึ้น
เลยต้องหาที่ใหม่ .. เสาะไปจนเจอมุมหนึ่ง
เป็นที่ของเรา..ล่ะมั๊ง
เป็นตัวของเรามากขึ้น ยังอัพเดตชีวิตประจำวันทุกวัน
ขยันเล่า ขยันถ่ายรูป ขยันแต่งรูป ..
บางครั้งมีวิธีทำนั่นโน่นนี่ที่กำลังเรียนรู้มาแบ่งปัน
สังคมที่จะมีคนอ่านและพูดคุยโต้ตอบกับเราผ่านตรงนั้นมันลดลง
เหลือเพียงเพื่อนบางคนที่เราส่งลิงค์ไปให้อ่าน
ผ่านไปอีกหลายปี ความขยันจะแต่งรูปลดลง
เว็บฝากรูปเปลี่ยนระบบอีก เว็บบล๊อกเองก็เปลี่ยน
การจะอัพเดตอะไร ๆ แบบที่เคยทำมันก็ไม่เหมือนเดิม
ความง่าย กลายเป็นต้องปรับตัว ต้องเรียนรู้
ถึงอย่างนั้นก็ยังทำได้ ใจยังรักจะเล่า ..
แต่วันนี้ ยังบังคับตัวเองให้ทำสิ่งที่เคยรักไม่ได้เลย
เวลาก็เท่ากันมาตลอดชีวิต คือ ๒๔ ชั่วโมง
แต่การจะนั่งลงเล่าอะไรยาว ๆ กลับทำไม่ได้
กลายเป็น ข้อความสั้นบ้างยาวบ้าง พร้อมภาพที่ถ่ายแต่ละวัน
งานเยอะขึ้นกว่าเดิมหรือเปล่านะ หรือมันมีอะไรให้คิดมากกว่าเก่า
จำความรู้สึกในวันก่อนที่มีคนทักเรื่องการใช้เวลาได้อย่างขึ้นใจ
วันนั้นฉันยังไม่ง่วง เลยนั่งเนาผ้า
"เอาเวลานอนมาเย็บผ้าทำไม ทำไมไม่ใช้เวลาว่าง ๆ ..
เวลานั่งทอดหุ่ยน่ะ เอาเวลาแบบนั้นสิมาทำ"
มันสะกิดความรู้สึกฉันอย่างจัง ..
ฉันมีเวลานั่งทอดหุ่ยด้วยเหรอ?
ฉันว่า ฉันมีอะไรให้ทำตลอดเลยนะ
อ่อ .. แล้วฉันก็นึกได้
ว่าน่าจะเป็นช่วงเวลาที่ฉันใช้ไปกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง
ดูความเป็นไปของคนอื่นผ่านหน้ากระดาน
มันคงไม่ผิดอะไร หากแต่มันก็แค่ .. เวลาเรามีค่า
และมันควรจะใช้ไปเพื่อประโยชน์อย่างสูงสุด
ไม่ได้หมายความว่า ทำเพื่อตัวเอง แต่ก็ควรเพื่อคนอื่นด้วย
ปล. เป็นครั้งแรกในรอบหลายอาทิตย์ที่ฉันอัพบล๊อก.. ได้ในที่สุด
