ไม่ได้หมายความว่า จะมีเวลามาเล่าเรื่องหรือจับทำงานทำการอะไร
งานน่ะมันมีอยู่แล้ว .. เรียกว่าหน้าที่ความรับผิดชอบจะเหมาะกว่า
วันนี้ทำอะไรไม่เยอะ ได้ไปช๊อปปิ้งนิดหน่อย จ่ายเงินไปไม่ถึงสี่ร้อย
เพลินใจได้จ่ายเงิน (โรคจิตนิดๆล่ะมัง)
แต่บอกตรงๆ ว่ามันไม่ได้เติมเต็มความรู้สึกว่า ขาด ในบางเรื่องไปได้
มีเพื่อนพร้อมพูดคุย(ให้เราฟัง)
แต่สัมผัสถึงความรู้สึกของคนที่เราไว้ใจพอจะเล่าได้ทุกเรื่อง.. มันยาก
พักนี้ดูรูปอะไรที่ไกลเกินกว่าตัวเองมากไป
เห็นเพื่อนซื้อข้าวของที่เราก็ไม่คุ้นจะเคยใช้
ตลก ที่พอตัวเองไปยืนอยู่กลางห้าง .. ท่ามกลางแผนกต่างๆที่ป่าวปาวๆว่าลดราคา
ฉันไม่เห็นรู้สึกอยากไปดูหรือสนใจอะไรเลย
ฉันน่าจะสำรวจความคิดตัวเองให้มากกว่านี้
ว่าเราก็แค่ .. คนที่อยู่กับการจ่ายเล็กน้อยสำหรับของที่ไม่ต้องการ
แต่จะใช้จ่ายจริงๆกับของที่เราต้องการเท่านั้น และแน่นอนว่า .. ไม่มีคำว่า เกินตัว
เว่อร์แค่อารมณ์ก็หนัก แต่ไปยืนอยู่หน้าแบรนเนมส์แล้วมองไม่เห็นความงาม ความน่าพอใจ
ความรู้สึกว่า น่าจะจ่ายราคาซะเหลือเกิน .. ต่างกับตอนพูดคุยกะชาวบ้านซะเต็มประดา
ไร้สาระมาก(ฉันนะ)
ปล. มีรูป แต่ไม่มีอารมณ์แปะ คือมีเวลาไปช๊อป ก็เลยมีแรงต้องอยู่ยาวในคืนวันอาทิตย์
ดูแลคนเป็นหวัด .......... และคิดว่าตัวเองก็เกือบๆจะเป็นด้วยแล้ว .. แค่เกือบๆ
