มีบางช่วง เค้าพาไปเที่ยวป่าใน ปานามา
ไกด์ที่พาเที่ยว บอกว่า ทุก ๆ วัน
เค้าต้องพาคนมาดูแบบนี้ 2-3 รอบ
แต่เค้าไม่เคยเบื่อเลย เพราะเค้ารักงานนี้ รักป่านี้
อยากจะดูแลให้มันอยู่ไปอย่างยั่งยืน
ฉันชอบนะ .. แง่มุมดี ๆ ของคนธรรมดา
ที่คิดอะไร ๆ เหมือนธรรมดา แต่ .. ไม่ธรรมดา
...
บ่ายวันทำงานธรรมดาวันหนึ่ง
คุณป้าข้าง ๆ บ้าน เดินมากดออด
พอฉันเปิดประตูออกไป ป้าแกก็บอก
"ขอเวลาหน่อยได้ไหมคะ สัก 20 นาที"
ฉันซึ่งยังคงงง ๆ กับความต้องการของคุณป้า
ก็ตอบรับไป..
"ค่ะ..."
"คือ ป้าอยากจะระบายเรื่องของป้าน่ะค่ะ"
คุณป้าเริ่มเปิดประเด็น
"ป้าแค่อยากมีคนรับฟังค่ะ ไม่ต้องพูดอะไรนะคะ แค่ฟัง"
ฉันพยักหน้า ความฉงนยังไม่หายไป แต่ก็อยู่ในสภาพไปตามน้ำ
เวลาผ่านไป 20 นาที ไม่ขาด ไม่เกิน
คุณป้าก็ลุกขึ้นยืน
"ขอบคุณนะคะที่รับฟัง ป้าไปล่ะค่ะ"
ฉันยังไม่ทันยกมือไหว้ลา คุณป้าก็หันหลังเดินจากไปซะแล้ว
ปล่อยให้วันทำงานธรรมดา ๆ สำหรับคนทำงานธรรมดาอย่างฉัน
กลายเป็นวันธรรมดา ที่ไม่ธรรมดา...ซะอย่างนั้นแหละ
...
อยากอัพบล๊อกมาแสนนาน
แต่บางทีก็สาละวน บางทีก็หมดแรง
บางทีคิดเรื่องจะเล่าได้ แต่พอจะเล่าจริงกลับลืม
หากเป็นหน้าที่การงาน ฉันคงโดนไล่ออกไปแล้ว ฮ่าๆ
แต่เพราะไม่ใช่นี่เนาะ.. ^^
วันนี้ก็เลยเอาเรื่องที่ทั้งเป็นประสบการ์จริง
และจากในจอทีวี มาเล่าต่อ ..
ในมุมมของของ "เรื่องธรรมดา ..ที่ไม่ธรรมดา"
ปล.กลัวจะไม่มีภาพประกอบ
เลยหอบภาพที่คิดว่าเป็นคุณย่า Audray Hepburn มา
แต่พอไปดูอีกที ... ไม่ใช่ทั้งตัวและข้อความ
บอกตรง ๆ เอมิเซ็ง แต่ทำอะไรไม่ได้เพราะทำไปแล้ว
ไงก็ .. เป็นวันธรรมดา ที่ไม่ธรรมดาของฉันอีกวันล่ะเนาะ
(ได้มาอัพบล๊อกไง๊!!)
